Intentando contar el mundo

Ostatnie miejsce w Nagaland jakie odwiedzam to wioska Mon, gdzie miałem rozpocząć a nie zakończyć moją podróż po tym stanie. Powszechnie nazywa się ją “Mon village”, mimo iż jest w zasadzie miasteczkiem o populacji liczącej 16 tysięcy osób. Jednak biorąc pod uwagę fakt, że ludność stanu Nagaland wzrosła niemal 10-krotnie od lat 50 ubiegłego wieku, a proces urbanizacji rozpoczął się też całkiem niedawno, mogę się domyślić, że jeszcze niedawno Mon było zaledwie wsią. Dystrykt którego Mon jest stolicą, jest ziemią ludu Konyak, który mówi w języku o tej samej nazwie. Z Mokokchung ruszam wcześnie rano samochodem terenowym wypełnionym do ostatniego miejsca. Przez około 6-7 godzin jedziemy górskimi drogami wijącymi się pośród gęstej dżungli. Trasa prowadzi dolinami, z których wspinamy się na przełęcze, aby zjechać do kolejnej doliny. Podczas kilku postojów mam okazję nacieszyć się spokojem gęstego, tropikalnego lasu. Podczas jednego z przystanków wymuszonego robotami na drodze obserwuję otacz

Aby dostać się z Sivasagar do Dimapur najpierw wsiadam w autobus do miasta Jorhat, które również odwiedziłem całkiem niedawno, a następnie pociąg, który jedzie do Guwahati. Podróż w kierunku południowym mija bardzo szybko i późnym popołudniem jestem już na miejscu. Dimapur to największe miasto Nagaland o populacji około stu dwudziestu tysięcy, choć sądząc po ruchu ulicznym, zanieczyszczonym powietrzu i hałasie, wydaje się znacznie bardziej zaludnione. Pomijając Nagów z różnych plemion, około połowę populacji stanowią Indusi z niemal całego kraju, szczególnie Bengalczycy. Z tego powodu Dimapur często uważa się za miniaturę Indii, gdyż łączy w sobie elementy wielu kultur. To właśnie tutaj mieszka prawie cała mniejszość hinduska i muzułmańska stanu Nagaland, podczas gdy reszta populacji jest w przeważającej mierze chrześcijańska. Dimapur znajduje się w dolinie rzeki Dhansiri, dopływu Brahmaputry, dzięki czemu jest jedynym miastem Nagaland z dostępem do kolei, natomiast pozostałe regiony s

Historie o łowcach głów, mięsożerności oraz łatwym dostępie do broni palnej mogły mnie zniechęcić do odwiedzenia stanu Nagaland na Dalekim Wschodzie Indii, ale ich efekt był wręcz odwrotny: Coraz bardziej fascynował mnie ten mało znany zakątek kraju. Okazja ku temu nadarzyła się w marcu zeszłego roku, kiedy to wyruszyłem z Delhi w drogę do tego odległego o 2500 kilometrów stanu, co jest odpowiednikiem podróży z Gdańska do Barcelony, przenosząc tę odległość na europejskie warunki. Nagaland to górzysty region leżący na granicy z Mjanmą, do XIX wieku żyjący we względnej izolacji dzięki ukształtowaniu terenu, które po dziś dzień utrudnia do niego dostęp z zewnątrz. Moja ciekawość tego miejsca wzbierała przynajmniej od mojej pierwszej wizyty w Indiach w 2017 roku, kiedy to dowiedziałem się o jego wyjątkowym, odmiennym od reszty kraju charakterze. Wiele słyszałem o tubylczej strukturze społecznej, o chrześcijaństwie które jest tam dominującą religią oraz o łowcach głów, którzy w ramach konfl