Intentando contar el mundo

En tiempos normales ya leo bastante en los ratos libres, pero durante esta pandemia la lectura se ha convertido en una importante fuente de desconexión de la crisis que estamos viviendo. Habiendo devorado todos los títulos que tenía pendientes empecé a buscar la siguiente 'víctima' en mi estantería y opté por Drach, del escritor silesiano Szczepan Twardoch. Hacía años que me lo había prestado mi buen amigo Michał pero desde entonces había estado acumulando polvo hasta que finalmente le di una oportunidad y ha sido un acierto rotundo que me ha inspirado a escribir este breve comentario sobre la historia reciente de mi región y, por extensión, de toda la Europa Central. No les haré muchos 'spoilers' de la novela, aunque esto carece de importancia, ya que, de momento, no ha sido traducida ni al castellano ni al catalán. La narración de Drach es en polaco y los diálogos son mayoritariamente en silesiano y alemán. La trama transcurre entre los años 1906 y 2017 en los alrede

Rzadko kiedy spotykam się w polskiej prasie oraz polskim internecie z krytyką polskiego wkładu w kulturę białej supremacji, którego istnienie jest dla mnie czymś oczywistym. Za każdym razem gdy ktoś publicznie wypomina Polakom rasizm czy antysemityzm, spada na niego lub nią fala ataków ze strony urażonych ludzi, którzy z jakiegoś powodu czują się atakowani. Wiele razy spierałem się z takimi ludźmi na przykład o utwory literackie, które w sposób stereotypowy ujmują postacie innej rasy niż biała. Często słyszałem lub czytałem opinie, że wiersze takie jak Murzynek bambo to niewinne rymowanki. Te osoby, oczywiście białe, na pewno nie wiedzą jak to jest kiedy dzieci w szkole określają w ten sposób kolegę lub koleżankę o ciemniejszej skórze, dla której konsekwencje tej niewinnej rymowanki są niestety poważne. Jako osoba dotkięta w przeszłości rasizmem nie oczekiwałem zrozumienia problemu ze strony polskich dziennikarzy i polityków, ale okazało się, że się myliłem. Kilka dni temu pozytywnie

Czternastego sierpnia każdego roku flagi na Camp Nou powinny być opuszczone do połowy masztu. Tego dnia w zeszłym roku Barça doznała największego upokorzenia w historii swoich występów w europejskich pucharach. Osiem straconych bramek z Bayernem, kompletna bezradność i wstyd na cały świat, który kibice będą odczuwali jeszcze przez wiele lat. Bardzo możliwe, że min ą całe dziesięciolecia zanim zobaczymy kolejn ą tak bolesn ą klęskę 'blaugrany'. Porażki z Milanem w 1994, Steauą w 1986 czy nawet niedawne z Romą i Liverpoolem nie mogą się równać z tym co piłkarze i fani Barcelony przeżyli tamtego dnia. Być może w normalnych okolicznościach (dwumecz z kibicami na trybunach) wynik byłby nieco niższy na korzyść Bawarczyków, jednak trudno było w końcu nie zaakceptować faktu, że pięć lat po poprzednim zwycięstwie w Lidze Mistrzów Barcelona została zdegradowana do drugiej ligi wśród czołowych europejskich klubów. Dziesięć lat temu cała Europa zazdrościła nam najsilniejszej linii pomocy