Intentando contar el mundo

Dzisiaj rano miałem zamiar nagrać start samolotu, lecz ku mojemu zaskoczeniu krajobraz pochłonęła mgła tak gęsta, że nie widać niczego dalej niż 50 metrów. Najwidoczniej dzisiaj zaczął się długo oczekiwany monsun - całe szczęście pod sam koniec mojego treku, dzięki czemu mogłem się nacieszyć wspaniałymi widokami wysokich Himalajów przy doskonałych warunkach atmosferycznych. Dziś jest nasz ostatni dzień treku, a następne dwa spędzimy już na siedzeniu samochodu terenowego w drodze do Katmandu. Według planu dzisiejszej nocy mamy się zatrzymać po raz kolejny w Paiya, lecz w trakcie treku zmienimy zdanie. Jemy śniadanie o siódmej rano i wychodzimy z pensjonatu o 7:40. Ścieżka prowadzi przez mniej ciekawe zaułki Lukli, gdzie mieszkają lokalni Szerpowie. Akurat trwa dzień targowy i mimo gęstej mgły i zimna, na uliczkach pełno jest sprzedawców warzyw i innych towarów oraz ich potencjalnych klientów. Wkrótce dochodzimy do końca skalnej półki, na której wybudowano pas startowy lotniska, poniżej

Dzisiaj jemy śniadanie o 7:00 bez pośpiechu, delektując się bardzo smacznym curry warzywnym i chlebem tybetańskim, który w regionie Solukhumbu jest smażony na głębokim oleju, w przeciwieństwie do chleba tybetańskiego w rejonach położonych bardziej na zachód, takich jak Langtang, gdzie jest on wypiekany w piecu.  Wychodzimy z pensjonatu w wyśmienitych humorach. Brakuje już niewiele do powrotu do Katmandu, a poza tym pogoda jest przepiękna. Na niebie nie widać ani jednej chmury, a promienie słońca ogrzewają na tyle, że wreszcie mogę się przebrać w krótkie spodenki i koszulkę. Od początku treku chodzę w tych samych ubraniach, co jest normalne w tego rodzaju wyprawach, ponieważ plecak musi być jak najlżejszy. Jeśli komuś chodzenie przez dwa tygodnie w tych samych ubraniach wydaje się obleśne, to chyba nie powinien podejmować się takiego wyzwania, albo musi się pogodzić z ciężkim plecakiem, który będzie mocno dawał się we znaki na większych wysokościach. Od czasu do czasu ubrania można umyć