Intentando contar el mundo

Balkrishna i ja wstajemy o 6:30, aby zjeść śniadanie i wyjść wcześnie w kierunku Phakding. Jako weganin mam niewiele opcji śniadaniowych, gdyż większość zawiera jajka, więc decyduję się na danie, które będzie moim standardowym o poranku przez następne tygodnie: chleb tybetański i curry warzywne, które wydaje mi się najbardziej “zapychające”. Chleb tybetański w Solukhumbu różni się od suchego odpowiednika, który jadałem w Langtangu jeszcze dwa tygodnie temu. Tutaj smaży się go na głębokim oleju, więc staje się lekko chrupiący. Curry warzywne jest całkiem zróżnicowane - oprócz standardowych ziemniaków są też kawałki kalafiora i marchewki, choć im wyżej w górach tym mniejsza różnorodność. Balkrishna i ja ruszamy w drogę po siódmej, a Alan, Melanie i Dirk mają zacząć wędrówkę nieco później. Idziemy niezbyt szybkim tempem, ale praktycznie bez przerwy, przez co wyprzedzamy większość ludzi na trasie. Jedynie grupki mułów z towarem idą przez cały czas w tym samym tempie, przez co przychodzi mi

Wstajemy o czwartej rano i w tym samym składzie co wczoraj wsiadamy już do dwóch pikapów Mahindra Bolero, którymi ruszamy pod górę. Po około godzinie czasu docieramy do najwyższego punktu dzisiejszego przejazdu, które Nepalczycy nazywają Selguri. Jesteśmy na ponad 2900 metrów nad poziomem morza i przed nami roztacza się przepiękna panorama wysokich Himalajów więc zatrzymujemy się na kilka minut cyknąć kilka fotek. W oddali widać między innymi ośmiotysięczniki Sagarmathę (Everest), Lhotse i Makalu, choć szczyty te są na tyle daleko, iż trudno jest je odróżnić od pozostałych. Rozpoznaję jedynie Sagarmathę, schowaną za przypominający szereg ostrych zębów lub płot Nuptse. Balkrishna nie rozstaje się ze swoim aparatem. Robi zdjęcia i kręci filmiki z takim entuzjazmem, że trudno jest sobie wyobrazić że jest przewodnikiem a nie turystą, który po raz pierwszy widzi Himalaje. Również jego lekko kołyszący się na boki sposób chodzenia nie wskazuje na to, że prowadzi wycieczki po górach. Jednak ju

Dzisiaj zaczyna się przygoda, o której marzyłem chyba przez całe życie, a przynajmniej od kiedy ojciec zaczął mi opowiadać swoje wspomnienia z lat szkolnych w indyjskim miasteczku Nainital, skąd nierzadko mógł podziwiać ośnieżone szczyty wysokich Himalajów, w tym majestatyczną Nanda Devi (7816 metrów nad poziomem morza), niegdyś uważaną za najwyższy szczyt na świecie. Opowieści te pobudziły moją wyobraźnię do tego stopnia, że patrząc z balkonu naszego mieszkania w Rybniku często fantazjowałem, iż chmury które widziałem nad lasem to pokryte śniegiem i lodem góry. Wtedy nie sądziłem jednak, że kiedykolwiek będzie mi dane zobaczyć Himalaje na własne oczy. Marzenie przerodziło się w zalążek planu cztery lata temu, kiedy to po raz pierwszy usłyszałem o treku przez trzy wysokie przełęcze w rejonie Sagarmathy, czyli Everestu. W roku 2019 opowiedział mi o nim Ken, Amerykanin z którym miałem przyjemność chodzić po nepalskich Himalajach do base campu Annapurny. Wtedy to miałem pierwszy kontakt z

The Brazilian footballer Vinícius Júnior is a divisive and controversial figure in Spain. He arrived in Spain five years ago and after a few unconvincing seasons finally managed to stabilise his form and earn a star player status for himself, which was expected of him at Real Madrid. A few years ago fans of opposing teams still laughed at his lack of effectiveness in front of goal and his often ineffective dribbling. I myself used to think that he would probably become another Robinho - a player with certain talent but far from being world-class. Although football fans have finally learnt to value his undeniable skills, he is often disliked due to his attitude in the field. The Brazilian is infamous for his arrogant and disrespectful behaviour towards rival teams and their fans. In the recent Copa del Rey final against Osasuna he expressed disdain for the opponents reminding them they couldn't win the cup because they were a small team. There is no doubt that Vinícius has become a