Intentando contar el mundo

Dzisiaj wstaję o piątej rano, ponieważ zamówiliśmy śniadanie na wpół do szóstej. Pakuję rzeczy do plecaka i kieruję się do jadalni. Z okna obserwuję zaśnieżony krajobraz wokół jeziora. Kilkaset metrów nad nim wisi pierzyna gęstych, szaro-białych chmur. Powyżej granicy 4900 - 5000 metrów wszystko jest zasłonięte a dzisiaj mamy się wspinać na naszą trzecią przełęcz, Renjo La na wysokości 5340 metrów. Śniadanie w końcu zostaje podane dopiero o szóstej, przez co mamy lekkie opóźnienie, ale za to jest bardzo smaczne i kaloryczne. Składa się jak zwykle z tybetańskiego chleba i warzywnego curry, które zawiera wreszcie coś więcej niż tylko ziemniaki. Opuszczamy pensjonat o 6:30 i mijamy zabudowania Gokyo i grupę jaków odpoczywających w swojej zagrodzie i pokrytych cienką warstwą białego puchu. Tego poranka jest niezwykle zimno, co z pewnością ma związek z nocnymi opadami śniegu i grubą warstwą chmur blokującą promienie słoneczne. Gdy zostawiamy za sobą ostatnie zabudowania osady, przed nami do

Tej nocy spałem dosyć dobrze, jeśli nie brać pod uwagę odgłosów suchego, duszącego kaszlu Balkrishny dobiegającego zza ściany. Mój przewodnik raczej nie wypoczął tak dobrze jak ja i zdecydowanie dobrze zrobiłoby mu zejścia na niższe wysokości, ale dzisiaj nasz plan przewiduje wejście wyżej - na góre Gokyo Ri, czyli na 5357 metrów. Budzimy się o wpół do szóstej i Balkrishna zaprasza mnie do pokoju na herbatę. Jego kwatera jest zdecydowanie mniejsza i mniej wygodna niż moja. Nawet materac jest cieńszy i twardszy. Czuję się zakłopotany taką różnicą standardów, choć być może sam Balkrishna tak wybrał, aby więcej zaoszczędzić na codziennych wydatkach. Wychodzimy z pensjonatu w stronę piętrzącej się przed nami góry Gokyo Ri o godzinie szóstej. Początkowo idziemy wzdłuż brzegu jeziora w stronę podnóża góry. Przed nami powoli i dostojnie kroczy stado jaków, udające się na swoje pastwisko po drugiej stronie jeziora, w którego ciemnogranatowej o poranku tafli przepięknie odbijają się zaśnieżone