Po burzy powraca cisza...

W tym tygodniu miasto opanowała huśtawka nastrojów związana z wydarzeniami w świecie sportowym. Spora część mieszkańców miasta bardzo przeżyła dwie istotne i dotkliwe porażki naszej drużyny piłkarskiej, która przez prawie cztery lata zachwycała fanów tego sportu na całym świecie. A co z drugą połową? No właśnie, tutaj wrażenia były mieszane. Część mieszkańców nigdy dobrze temu klubowi nie życzy (W szczególności kibice Espanyolu i Realu), a wielu niezainteresowanych zmieniło swój stosunek do piłki nożnej z obojętnego na niechętny lub wręcz wrogi z powodu trudnej sytuacji w jakiej znalazła się Hiszpania.

Zapewniam Was, że mam serdecznie dosyć słów "kryzys" i "cięcia budżetowe", które słyszę na niemal każdym kroku na ulicy lub w telewizji. Niestety obecna Hiszpania zupełnie nie przypomina tego kraju, który pamiętam z moich poprzednich wizyt lub nawet z Erasmusa w Galicji w pierwszym półroczu feralnego 2008. W powietrzu wyczuwa się napięcie i pesymizm, wiele osób otwarcie mówi o tym, że kraj nie ma przyszłości. Szaleje bezrobocie, młodzi ludzie żyją z rodzicami lub wynajmują mieszkania, mało kto decyduje się na kredyty hipoteczne i zakup własnej przestrzeni życiowej.

Oczywiście ten pesymizm i niezadowolenie wpłynął również na stosunek wielu osób do piłki nożnej, w której dwaj giganci z Hiszpanii, pomimo ostatnich porażek w Lidze Mistrzów, są uważani za najlepsze drużyny na świecie. W tych trudnych czasach Barcelona i Real Madryt robią wciąż świetny interes i szastają pieniędzmi na rynku transferowym, pomimo tego, iż długi obu klubów sięgają astronomicznych sum kilkuset milionów euro. W Hiszpanii zwykły obywatel jest ścigany za długi, ale futbol cieszy się specjalnymi przywilejami i jest traktowany niemal jak dobro narodowe. Tylko dwaj piłkarze Realu Madryt - Kaká i Cristiano Ronaldo, kosztowali razem aż 165 milionów euro, a na skonstruowanie całej drużyny, która po trzech latach porażek właśnie odbiera Barcelonie mistrzostwo kraju, kosztowało grubo ponad 300 milionów euro. Na marginesie dodam, że Barcelona również nie oszczędzała.

To wszystko spowodowało, że wróciło do powszechnego użytku stare określenie o "opium ludu" lub "opium mas" wymyślone niegdyś przez Karola Marksa w odniesieniu do religii. Najpopularniejszy sport na świecie według wielu osób stał się "opium ludu", igrzyskami które mają na celu odwrócić uwagę społeczeństwa od poważniejszych problemów. Z tego też powodu niezadowoleni Hiszpanie powoli tracą cierpliwość do milionerów z Camp Nou, Santiago Bernabéu i innych stadionów.

Ale opiszę Wam jak wyglądała Barcelona we wtorek późnym wieczorem. Wracałem akurat z domu kolegi, gdzie wyłączyliśmy telewizor dwie sekundy po bramce Fernando Torresa na 2:2 i wszyscy w pośpiechu rozeszliśmy się każdy w swoją stronę. Na długo zapadnie mi w pamięć obraz kibiców w koszulkach, szalikach i z klubowymi flagami czekających w przygnębiającej ciszy na pociąg na stacji metra Diagonal. Sądzę, że przynajmniej pół miasta oglądało ten mecz Ligi Mistrzów z Chelsea, a wszystkie bary były pełne ludzi. Po meczu nastąpiło właśnie to - przygnębiająca cisza, smutek. Przegraliśmy dwa najważniejsze trofea w niecały tydzień. Z wielkich nadziei w wielkie rozczarowanie w sześć dni. Twarze ludzi w metrze wyrażały to doskonale: Mało kto rozmawiał, mało kto się uśmiechał, przeważały puste spojrzenia w jakąś nieokreśloną przestrzeń.

W piątek architekt sukcesów FC Barcelona, Josep Guardiola, ogłosił swoją decyzję o rezygnacji i był to kolejny cios dla fanów. Miałem akurat rozmowę o pracę w jednej z barcelońskich firm kiedy usłyszałem gdzieś w tle konferencję prasową Guardioli. Okazało się, że wszyscy przerwali pracę i oglądali konferencję na ekranie laptopa!

To niesamowite jak tutaj żyje się tym sportem. Szkoda, że w tak trudnych czasach, gdyby nie to, być może moglibyśmy z czystym sumieniem cieszyć się grą tych milionerów, nie myśląc wcale o tym czy piłka nożna jest jak opium, czy jest tylko biznesem czy też wciąż jest dyscypliną sportową.