Sewilla: W cieniu La Giraldy również bywa "gorąco"

octubre 27, 2015

Ratusz miasta

Po Walencji kolejnym celem mojej piłkarskiej pielgrzymki była Sewilla. Nigdy dotąd nie byłem w Andaluzji, choć od dawna znałem i ceniłem jej muzykę. Flamenco i rock andaluzyjski znajdują się wśród moich ulubionych gatunków muzycznych. Wiele słyszałem o przepięknej architekturze łączącej styl z czasów muzułmańskiej Al-Andalus („mudejar”) z późniejszymi, wprowadzonymi już po rekonkwiście. Znałem też Andaluzyjczyków i ich słynny akcent, charakteryzujący się „połykaniem” połowy dźwięków.

Poleciałem do Sewilli na zaledwie dwa dni. Samolotem zajmuje to zaledwie godzinę i dwadzieścia minut, pociągiem z pewnością spędziłbym ponad sześć godzin w podróży, w dodatku często taniej wychodzą loty liniami Ryanair lub nieco droższym Vuelingiem. Zatrzymałem się w dość przyjemnym pensjonacie Pensión Virgen de la Luz. Sewilla przywitała mnie temperaturą o niemal 15 stopni wyższą niż barcelońska – 35 stopni. Już przy pierwszym kontakcie z sewilczykami uśmiechnąłem się słysząc typowy dla nich sposób wymawiania zbitki spółgłosek „st”, która brzmi jak „ts”, np. „estadio” to w Sewilli „etsadio”. Oprócz tego nie mogło zabraknąć typowo andaluzyjskich słów, takich jak „quillo” (zdrobnienie słowa „chiquillo”) czyli „chłopiec”.

Ze swoją populacją około siedemset tysięcy mieszkańców Sewilla jest czwartym co do wielkości miastem Hiszpanii. Okres największej świetności przeżywała przez pierwsze dwa stulecia po rozpoczęciu podboju Ameryki przez Królestwo Hiszpanii, co przypada na XVI i XVII wiek. Andaluzyjska stolica stała się wtedy gospodarczą potęgą, przez którą przechodziło całe bogactwo rabowane przez Europejczyków Ameryce. Z tamtego okresu pochodzą m.in Katedra Najświętszej Marii Panny i Główne Archiwum Indii. Sewilla może się też poszczycić zabytkowymi budynkami jeszcze z czasów Al-Andalus – wymienię najsłynniejsze, takie jak komleks pałacowy Alkazar i Torre del Oro czyli Złotą Wieżę. Nie brakuje tu też parków i ogrodów, dających mieszkańcom schronienie przed nieznośnym andaluzyjskim upałem. Nad miastem góruje prawie stumetrowa wieża katedry – La Giralda. Bez wątpienia warto zobaczyć też Park María Luisa i znajdujący się w nim Plac Hiszpański (Plaza España) - olbrzymi plac ograniczony pałacem o kształcie półkola, w którym mieści się muzeum wojska hiszpańskiego.

Sewilla to miasto, w którym oddycha się historią bardziej odległą niż barceloński XIX i XX wiek, kiedy to plan Eixample połączył różne dzielnice w aglomerację, którą dziś znamy. Miasto jest pełne imponujących budynków ze wszystkich epok od czasów muzułmańskiej Al-Andalus aż po współczesność. W stolicy Andaluzji mamy do czynienia ze stawianiem na czasy kolonialne, z których to miasto czerpało duże korzyści (Podobnie zresztą jak Barcelona z handlu niewolnikami, o czym rzadko się wspomina). W Parku Marii Luizy dwie największe aleje nazwy biorą od dwóch słynnych i bezwzględnych konkwistadorów Francisco Pizarro i Hernana Cortesa. W parku przy Avenida Menéndez Pelayo stoi pomnik Kolumba (Tak, w Barcelonie też jest jeden), a oprócz tego jest wiele innych zabytków upamiętniających tę epokę. Sewilla nie tylko nie wstydzi się czasów kolonialnych lecz nawet podkreśla tę część historii Hiszpanii i Ameryki.

Wieża sewilskiej katedry - La Giralda

Sewilla jest też miastem mającym reputację dumnie hiszpańskiego, o czym miałem okazję się przekonać. W kilku miejscach podsłuchałem rozmowy miejscowych na temat konfliktu rządu Hiszpanii ze zwolennikami niepodległości w Katalonii. W jednym z barów Katalończyk uczył swoją dziewczynę z Malagi mówić w swoim języku, co barmani obserwowali z ponurymi minami, co jakiś czas rzucając niepochlebnymi komentarzami o Katalończykach. Ucieszyłem się z kolei, iż Andaluzyjka tak chętnie i bez żadnych uprzedzeń uczyła się katalońskiego, co pokazuje, że nie wszyscy ulegają tej atmosferze konfrontacji. Dość nieprzyjemnie zostałem potraktowany w pewnym popularnym barze kiedy zapytałem o możliwość obejrzenia meczu Barça – Levante, transmitowanego równolegle do finału Mistrzostw Europy w koszykówce Hiszpania – Litwa. Barman spojrzał na mnie z pogardą i odpowiedział: „Teraz gra Hiszpania, a Hiszpania jest dużo ważniejsza niż Katalonia czy jakaś tam drużyna”. Zaskoczony taką reakcją powiedziałem tylko: „Zależy dla kogo ważniejsza”, ale zauważyłem, że mam do czynienia z zakutym, nacjonalistycznym łbem, z którym nie ma sensu dyskutować. Wyszedłem z baru w dość ponurym nastroju i zacząłem szukać innego miejsca, jednak wszędzie oglądano tylko koszykówkę. W końcu znalazłem bar, w którym udało mi się przeczekać koszykówkę i obejrzeć mój mecz. Jak widać nawet w cieniu La Giraldy i rozstawionych nad ulicami materiałowych płacht bywa gorąco gdy w grę wchodzą polityka i kwestie tożsamościowe.

Jeśli podsumować wrażenia, zaliczę Sewillę do bardzo ciekawych i kształcących wyjazdów, ale mieszkać wolę w Barcelonie – mentalność Katalończyków i atmosfera wielkiej aglomeracji, w której mieszają się różne kultury, odpowiada mi nieco bardziej. Na pewno jednak wrócę do Sewilli, a następnym razem chciałby usłyszeć autentyczne flamenco lub sevillanas na żywo. Sewilla podobała mi się dużo bardziej niż Walencja i z pewnością należy do najpiękniejszych miast jakie odwiedziłem do tej pory. Wkrótce opiszę też wypad na mecz Sevilla – Celta i podzielę się z Wami moimi wrażeniami.

Poniżej trochę zdjęć z mojej wizyty w stolicy Andaluzji: