A kolejna burza przyniosła ulgę

Wiem, że wydam się monotematyczny, ale czuję nieodpartą potrzebę podzielenia się z Wami wrażeniami ze środy, kiedy to kolejny hiszpański gigant odpadł z Ligi Mistrzów, ku uciesze pogrążonej w zwątpieniu Barcelony. Po opisanym wcześniej rozczarowaniu postanowiłem nie oglądać drugiego półfinału i najwidoczniej tak samo postanowiła większość tutejszych fanów Barçy, zakładając już, że nasz odwieczny rywal pokona Bayern Monachium, co jeszcze pogorszy nasze samopoczucie, ponieważ bary świeciły pustkami.

Tego wieczoru siedziałem z kolegą Rubenem na jednym z wielu placyków Gràcii kiedy zdecydowaliśmy, że mimo wszystko rzucimy okiem na wynik. Mijała akurat dwudziesta minuta półfinału w Madrycie i Cristiano Ronaldo strzelał w tym momencie swoją drugą bramkę, czego byliśmy świadkami stojąc na ulicy przy szybie jednego z barów i sącząc Estrellę Damm z puszek. Bardzo źle się to zaczynało i już mieliśmy odchodzić kiedy sędzia zagwizdał rzut karny dla Bayernu i Arjen Robben zmniejszył dystans między obiema drużynami do jednej bramki. Przechodzący obok ludzie przeważnie tylko zerkali na telewizor lub pytali nas o wynik, po czym odchodzili bez wiary w awans Bayernu w swoją stronę. Tymczasem Bawarczycy rozgrywali świetne spotkanie i zdołali narzucić Hiszpanom swój styl gry. Powoli coraz więcej osób brało przykład z nas i przystawało na dłuższą chwilę przy szybie baru. W trakcie dogrywki było nas już około dziesięć osób, a konkurs rzutów karnych oglądało więcej osób z ulicy niż wewnątrz baru, co wyglądało naprawdę komicznie. Po strzale Bastiana Schweisteigera, który ostatecznie przypieczętował awans do finału Bayernu, zapanowała radość, choć tak naprawdę bardziej niż radość odpadnięcie Realu przyniosło kibicom Barçy ulgę. Było po wszystkim. My nie wygramy, ale przynajmniej nie będziemy wysłuchiwać złośliwości ze strony stołecznej prasy i kibiców "Merengues", swoim zwyczajem próbujących udowodnić, że sukcesy Barcelony są niewiele warte w porównaniu z osiągnięciami ich ulubieńców.

Ale na szczęście nie samą piłką nożną człowiek żyje, a Barcelona stale dostarcza tematów do pisania. 23 kwietnia w Katalonii obchodzi się bardzo ważne święto, traktowane poniekąd jak święto narodowe - Diada de Sant Jordi, czyli Dzień Świętego Jerzego, patrona między innymi Katalonii i Aragonii, ale także Anglii (Saint George). Według legendy Święty Jerzy uśmiercił kiedyś krwiożerczego smoka, który siał postrach wśród mieszkańców pewnego regionu. Dzięki temu uratował życie oddanej w ofierze księżniczki, po czym zniknął bez śladu.

Diada de Sant Jordi jest dniem wolnym od pracy i obchodzi się go hucznie w całym regionie jako dzień zakochanych, a także dzień książki, z uwagi na wypadającą w ten sam dzień rocznicę urodzin Cervantesa. Według tradycji mężczyźni wręczają kobietom różę, a te w zamian kupują im książkę. To bardzo kolorowy i wesoły dzień: Na balkonach powiewają katalońskie flagi, wszędzie spotyka się stoiska z różami, a w centrum miasta króluje literatura. Przy Passeig de Gràcia i na Plaça Catalunya pisarze i znane osobistości podpisują książki, a księgarnie wystawiają swoje stoiska z ciekawymi tytułami. Niestety w tym roku nie uczestniczyłem aktywnie w obchodach tego wyjątkowego dnia, lecz mam nadzieję nadrobić to za rok i opisać dokładniej jak przebiegają uroczystości i jak obchodzą ten dzień Katalończycy. Dobranoc, bona nit!